Bir Derece

Şubat geçti.
Güzel hayaller kurarken başladım Şubata ve bir seri yapmaya karar verdim
Ama şubatın benim için planları farklıymış.
İlk öce en güzel, en mutlu hayallerimi baltaladı, sonra tanıdığım en bilge insanı aldı.
Dedemin kaybını normal karşılıyorum. 87 yaşında, hasta, 20 gündür yoğun bakımda olan biri. Ne bir keşkesi kaldı ne tamamlaması gereken bir işi. Hayatını yaşadı ve tamamladı. O konuda tek üzüntüm onu bir daha göremeyecek, konuşamayacak olmam. Ölümle bir derdim yok, 12 yıl önce ben onu öğrendim zaten.
Beni daha çok zorlayan diğer şey. Devam eden hayatın sorunları, geleceğe dair hayallerin tıkanması. Asıl dram budur bence düşününce.
Çoğu insan son zamanlardaki depresifliğimi dedemi kaybetmeme bağlıyor. Elbet onunda yarası ayrı ama asıl kanayan hasta eden değil o.
Zor bir başlangıç ve zor bir yol çıkmaza girdi. Ama ne yoldan dönesim var ne de başka bir adres sorasım.
Artık ilk bahar.
Ama daha çok donuyor, daha çok üşüyorum.
Canımı acıtsa da hayal kurmak bir derece ısıtıyor.