*Düzenlendi*

Keşke insanın bir şey söylemesi, ona inanması ve yapması için yeterli olsa. Olaylar ne kadar uzasa da, kötü zamanlama da olsa, büyük ve bence gerçekçi olmayan, herkes açısından zararlı ve hoş olmayacağını düşündüğüm değişiklikler de görsem. Neden böyle oluyor, neden sayfayı çeviremiyorum. Cevabı bilmek korkutuyor ve bu yüzden bilmiyormuş ve umursamıyormuş gibi görünmek daha kolay geliyor sanırım. Ama dediklerimle, istediklerim arasında bu kadar fark varken nasıl olcakta düzgün davranacağım? Nasıl inkar edeceğim?
Bu yazı bile anlamsız bir yerde, söylediklerimle davranışlarımın arasındaki fark ister istemez ortaya çıkacak, söylediğim kadar rahat ve mutlu hissedemediğim görünecek. Bunu saklama ihtiyacı ne o zaman? Neden mutlu ve özgür görünmek istiyorum kafamın içinde kapana kısıldığım konularda?
Çünkü bu duruma düşmedim daha önce, ne yapacağımı bilemiyorum. Bugün bir arkadaşım bu konuda bana bilmediğim bazı şeyler anlattı, onları duydukça o kadar çok "keşke" dedimki, o en sevmediğim, nefretle baktığım kelimeyi o kadar çok kullandımki, kendime gerçekten kızdım. Birde konu iki ufak şeye geldi, neden o iki ufak şeyi hala atmadığımı sordu bu duruma çok şaşırdı.
Nasıl kaldırıp atayım ki, o koku, o his sinmişken...
Tüm bu düşünceler ve bu düşüncelerin getirdiği iyi-kötü hisler, hala sağ olduğumu, insan olduğumu, en güzel şekilde hatırlatıyor. Ama aşırı yoğunlaştıklarında saçma sapan davranışlara ve abartılı düşüncelere itiyorlar beni. Sonra da saçma sapan konuşup, inanmadığım, yapamayacağım şeyler söylüyorum.
Söylediklerimi deneyeceğim elbet, olması gereken bu sanırım ama... Aklım veya onun alternatifi olarak insanlara duygular aşılayıp hareket etmelerini sağlayan diğer şey, buna ne ölçüde yardımcı olacak bilemiyorum. Sanırım pek olmayacaklar...